PG Faruq 2.7
10/5/09
สุขสวัสดิ์ชีวิต
เหลือเวลาอีกแค่เดือนเศษ แล้วข้าพเจ้าจำทำอย่างไรดีกับเส้นทางที่ไม่ใช่นักศึกษาขายแรงงานยูไอเออีกต่อไป
ข้าพเจ้าตระหนักดีว่าการเปลี่ยนแปลงวิถีที่เราถือเป็นครรลองดำเนินชีวิตมาตลอดระยะเวลา ๔ ปี มานี้ มันจะนำพามาทั้งความกลัว, สับสน, อยากคงไว้ซึ่งความปลอดภัย ณ ตรงนี้ แต่ขณะเดียวกันก็ตะหนักอีกเช่นกันว่า การเปลี่ยนแปลงอันนี้ไม่ช้าก็เร็วมันต้องมาเยือนอย่างแน่นอน และแล้วมันก็มาถึง
หากจะผิดก็คงผิดที่ตัวข้าพเจ้าเพียงผู้เดียวที่ไม่คิดและไม่เคยอยากจะเตรียมตัวรับความเปลี่ยนแปลง ข้าพเจ้าคิดเอาเองว่าตนเองนั้นเป็นคนจำพวกศิลปินไส้แห้งที่ไร้ความคิดรอบคอบ จะมีก็เพียงการตระหนักรู้ ตระหนักรู้ว่ามันมีอยู่ แต่แล้วก็เลยตามเลย แล้วแต่มันจะพาข้าพเจ้าแห่งหนใด
มิน่าเล่าข้าพเจ้าถึงกลัวการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้เหลือเกิน ๑) เพราะไม่รู้อนาคต และไม่เคยจะกะเกณฑ์ให้ตนเองได้พอมองออกบ้างว่ามุ่งสู่ทิศทางใด ๒) ข้าพเจ้าไม่อยากคิดหาทางออกเพื่อวางตำแหน่งของตนเองให้ได้อย่างที่ตนเองรวมถึงคนรอบข้างต้องการ ๓) จะต้องสูญเสียความปลอดภัยในปัจจุบัน ไม่ว่าจะเป็น งานประทังชีวิต, ที่อยู่อาศัยที่ชอบมาก, กิจกรรมยามเย็น, และมิตรสหาย
ข้าพเจ้าได้แต่เงียบเชียบ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อวิถีอันไม่แน่ไม่นอนและมีความเสี่ยงสูง เหตุผลเพราะข้าพเจ้าไม่อยากรับรู้นั่นเอง ก็อย่างที่ข้าพเจ้าทำมาตลอดอายุไขจวบจนปัจจุบัน มีอะไรก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่หัวใจระบม
salindongbayu
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น