ชีวิตดันทุรัง

งานที่ทำอยู่ตอนนี้เป็นสัญญาจ้างระยะสั้น 6 เดือน หากจะบอกว่ามันเป็นงานๆ หนึ่งที่ดีมากเท่าที่คนไม่ฟุ้งเฟ้อคนหนึ่งจะหาได้ย่อมไม่ผิดนัก เงินดี, เพื่อนร่วมงานดี, สถานที่ทำงานเงียบสงบ, ลักษณะงานก็ดี แต่ไฉนเลยคนไม่ฟุ้งเฟ้ออย่างข้าพเจ้ากลับไม่พอใจงานนี้


แรกเริ่มนั้นก็คิดเอาเองว่าหากผ่านพ้นไปหกเดือนเค้าคงจะต่อสัญญา ข้าพเจ้าคงจะได้ทำงานเป็นพนักงานปกติ แต่มันก็ปรากฏในหนหลังว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น การเป็นพนักงานปกติข้าพเจ้าต้องผ่านระบบกรองของฝ่ายบุคคลของที่นี่ ซึ่งดูท่าข้าพเจ้าจะหมดโอกาสด้วยคนสมัครเยอะมาก จึงกลุ้มใจเป็นอันมาก เพราะเมื่อมานั่งคิดถึงคุณสมบัติต่างๆ ของงานที่ได้ระบุไว้ข้างต้นก็บังเกิดความเสียดาย หากข้าพเจ้าไม่ได้ทำงานที่นี่ ข้าพเจ้าคงต้องเสียแวดล้อมความเป็นอยู่ที่หามานาน ข้าพเจ้าต้องขาดรายได้  แล้วจะทำอย่างไรต่อไป อันเป็นเหตุให้ข้าพเจ้าต้องมานั่งค้นหางานใหม่ ซึ่งก็ควรเป็นงานที่ไม่ยึดติดหรือขึ้นอยู่กับใคร บอกกับตนเองซ้ำๆ ว่าเราต้องได้งานที่เป็นที่พึ่งแห่งตน ตัดปัจจัยงานนี้ออกไปซะ อย่านำมาใส่ในความคิดอีกเลย ในเมื่อพระองค์ทรงมอบให้และหากพระองค์จะทรงเรียกคืนนั่นก็ไม่แปลกอะไร และข้าพเจ้าออกจะแน่ใจว่าพระองค์จะต้องให้สิ่งอื่นที่ดีกว่าที่เหมาะสมกับข้าพเจ้ามากกว่าเป็นแน่ เพราะครรลองมันมักจะเป็นไปในลักษณะนั้น ขณะนี้เป็นเดือนตุลาคม 2010 เหลือเวลาอีกสองเดือนก่อนจะหมดสัญญา ข้าพเจ้าเริ่มจะตัดปัจจัยหวงงานที่ทำอยู่ได้แล้ว และกำลังเริ่มงานอีกงานที่คิดว่าไม่ต้องพึ่งใคร ไม่ขึ้นกับใคร และเป็นอิสระ


เมื่อตั้งใจอย่างนั้นข้าพเจ้าจึงต้องมาตั้งหัวขบวนใหม่ นั่งคิดนอนคิดว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตที่เหลือดี เพราะปัญหาใหญ่ที่สุดของชีวิตข้าพเจ้าคือ ข้าพเจ้าไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลยจริงๆ รู้แต่เพียงว่าจะไม่ทำหากความรู้สึกและใจบอกว่ามันไม่ใช่ เพราะนั่นคือการฝืนที่ทรมานที่สุด มันคือปัญหาเฉพาะหน้าที่ข้าพเจ้าต้องหาทางออกให้ได้เพราะไม่เช่นนั้นจะเคลื่อนไปไหนไม่ได้เลย

ตลอดระยะเดือนกันยายนที่ผ่านมา ข้าพเจ้าตั้งคำถามเรื่องงานกับตนเองมากมาย เพราะโดยเนื้อแท้ไม่ชอบการสมัครงาน ด้วยข้าพเจ้าคิดว่าเราไม่ใช่สินค้าที่จะต้องนำเสนอตนเองให้คนใครเลือก และข้าพเจ้าก็จะเสียความรู้สึกอย่างมหาศาลหากเขาปฏิเสธรับข้าพเจ้าเข้าทำงาน ถามไปถามมาข้าพเจ้าก็ฉงนเองเป็นหนักหนา คุณสมบัติงานที่ดีเกือบจะทุกอย่างสำหรับข้าพเจ้าแต่ทำไมข้าพเจ้าไม่รู้สึกพอใจกับงานนี้ซักที นั่นมิใช่ว่าเขาปฏิเสธที่จะต่อสัญญากับข้าพเจ้าจึงทำให้ข้าพเจ้าไม่พอใจ หากแต่มันปรากฏเด่นชัดเสียเหลือเกินว่า งานนี้มันไม่ใช่ งานนี้มันยังไม่เหมาะกับตัวตนของข้าพเจ้า แม้จะเสียดายจำนวนเงินเดือนเป็นอันมาก หากแต่เมื่อมองดูความรู้สึกที่ต้องทนทำงานที่รู้สึกว่ายังไม่ใช่ข้าพเจ้าก็พร้อมที่จะบอกตนเองว่า อย่าดันทุรังไม่เลย ในขณะเดียวกันความคิดอีกกระบวนการหนึ่งก็พยายาหาเหตุผลให้ตัวเองนั่นคือ มันคงจะเป็นความประสงค์ของพระองค์ที่จะไม่เปิดทางให้ทางสถาบันต่อสัญญากับข้าพเจ้า เพราะพระองค์คงทราบดีว่าการเข้างานเช้าแล้วออกเย็นมันไม่เหมาะกับคนอย่างข้าพเจ้า จึงให้ลองงานเป็นเวลาหกเดือนเพื่อให้ตระหนักได้เองว่าข้าพเจ้าไม่ชอบอย่างนั้นจริงๆ


ตลอดระยะเวลาที่ดำรงตนในแวดล้อมของการทำงาน มีปัจจัยหลักปัจจัยนึงที่ข้าพเจ้าไม่มี และมันก็เป็นปัจจัยชี้เป็นชี้ตายในการดำเนินงานใดๆ ให้สำเร็จลุล่วงด้วย นั่นคือปัจจัยความมุ่งมั่นเรื่อยๆ ก็แค่ทำมันไปเรื่อยๆ โดยไม่ท้อขว้างมันทิ้ง ซักพักมันจะสำเร็จเป็นรูปธรรมขึ้นมาให้ชื่นใจเอง ดังนั้นจึงตั้งปณิธานไว้ลึกๆ และเงียบๆ ว่าต่อไปจะนำคุณสมบัติความมุ่งมั่นเรื่อยๆ มาใช้ในทุกการงานที่ตั้งใจให้สำเร็จ มันจะได้สำเร็จจริงๆ ซักที

ขอเวลาหน่อย