One Place Pacific Building, Nana
ข้าพเจ้าขอจรดปลายนิ้วทั้งสิบบนแป้นพิมพ์นี้ด้วยความหวังอันเปี่ยมล้นในความเมตตา หยดน้ำพระทัย และความช่วยเหลือแห่งองค์อัลลอฮฺ
เมื่อหมดหนทาง จนด้วยสติปัญญาอันอ่อนด้อย และสำนึกในบริบทขอบเขตที่ตอกย้ำว่าในกรณีนี้ เราไม่มีความสามารถ มิหนำซ้ำผลกระทบที่ออกมาในรูปความเศร้าอันเกาะกุม และการเดินทางซอกแซกเข้าไปในความคิดเพื่อค้นหาความไม่สามารถของตนเอง ซึ่งบทสุดท้ายก็หนีไม่พ้นทำร้ายจิตใจอันอ่อนล้าอยู่เป็นทุนเดิม
ในความอ่อนแรงและหมดเยื่อใยในเหตุการณ์ สิ่งเดียวที่นึกออกคือต้องการความช่วยเหลือในเชิงปฏิหาร ให้เครื่องจักรความคิดที่กำลังเดินเครื่องทำร้ายความรู้สึก มันอันตธารหายไปเดี๋ยวนี้ หมดจด และหมดสิ้น
จากเหตุการณ์อันหลายหลาก และเหตุเกิดที่นับไม่ถ้วน หยดความคิดผุดขึ้นถาม พระองค์จะเคี่ยวเข็ญ ตรากตรำข้าพระองค์ให้เป็นอย่างไรหรือ พระองค์จะกรำข้าพระองค์ให้ทนทานต่อทุกสถานการณ์หรือไร ปัจจุบันข้าพเจ้าได้กลายเป็นผ้าเช็ดเท้าที่มีรูโบ๋ แต่ไม่แน่ว่ามันเหนียวทนทานหรือกำลังจะเปื่อยยุ่ยกันแน่
อยากจะหลับใหลซักอาทิตย์แล้วค่อยตื่นมาพบทุ่งหญ้าเขียวพร้อมแมงปอ
และท้ายนี้ ข้าพระองค์สำนึกในโอกาสที่พระองค์ได้มอบทักษะการเขียน และกลั่นกรองความรู้สึกนึกคิดให้ข้าพระองค์ เพราะเมื่อมาถึงบรรทัดนี้ความหม่นหมองก่อนหน้าได้ยักย้ายจากหัวใจความรู้สึกมาปรากฏในหน้าบล็อกนี้แทน
ร็อบบานาอาตีนาฟีดดุนยาฮาซานะฮฺ วาฟิลอาคีเราะห์ติฮาซานะฮฺ วากีนาอาซาบัรนาร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น